In Vivarium komen Jesse Eisenberg en Imogen Poots erg vast te zitten in de buitenwijken
Het is een griezelige, sinistere en al met al bevredigende nachtmerrie.
Gemma (Imogen Poots) en Tom (Jesse Eisenberg) zijn vrij gewoontjes. Ze is een vrolijke kleuterjuf; hij is een geniale tuinman. Ze willen een starterswoning kopen, ergens rustig wonen, misschien een gezin stichten.
Dus ze doen wat elk redelijk jong stel zou doen: ze praten met een makelaar. De agent is vreemd en griezelig, maar belooft dat hij de perfecte plek voor hen heeft. Al snel wonen ze in een nieuw gebouwde buitenwijk, vol rijen eenvoudige huizen gebouwd volgens specificaties voor starters: houten schutting, een tuin aan de voor- en achterkant, vrolijk maar zielloos.
Het duurt niet lang of er gebeurt iets heel vreemds, als ze plotseling ontdekken dat ze niet weg kunnen komen. Ze lijken alleen te zijn in hun nieuwe buurt, vol met op elkaar lijkende huizen met rubberen stempels. En dan op een dag verschijnt er een baby in een doos.
Griezelig en verrassend, Vivarium neemt een gemeenschappelijk filmisch thema - de buitenwijken zullen je ziel opeten - en verandert het in high-concept horror, verankerd door geweldige uitvoeringen van Eisenberg en Poots. Regisseur Lorcan Finnegan brengt een gestileerde gevoeligheid in het scenario van Garret Shanley, dat op vrolijke wijze surrealiteit in het nieuwe leven van Tom en Gemma injecteert. De tijd gaat in een verwarrend tempo. Hun kind gedraagt zich niet als een kind. De wolken zien er zo perfect uit dat ze zenuwslopend zijn. Er verandert niets, en alles verandert.
De titel van de film verwijst naar een bepaald soort ingesloten natuurlijke ruimte waarin wezens worden geobserveerd, die hun leven mogen leiden, maar zonder dezelfde soort vrijheid die ze in het wild zouden kunnen hebben. (Een terrarium is een soort vivarium; een aquarium ook.) Hier wordt de natuurlijke habitat van een dier gesimuleerd, maar mag het niet onbeheerd gedijen - een soort experiment.
Het nieuwe huis van Tom en Gemma is groen geverfd; elke kamer binnen heeft een andere juweeltint in de kleuren groen, blauw en bruin die herinneren aan natuurlijke omgevingen. (Er hangt een schilderij aan een muur, en het is van het huis zelf.) Het is bijna alsof ze zich in een eigen terrarium bevinden. Dus dat, in combinatie met de titel, is een aanwijzing voor: Vivarium 's bekende oordeel, zij het met een draai: die beleefde, middenklasse, voorstedelijke samenleving, met al zijn uitrusting, is een valstrik. Niet omdat dingen als huizen, kinderen en routine zelf een val zijn, maar omdat de eisen die ze stellen dingen als individualiteit en een bloeiend bestaan kunnen overstemmen.
Er zit veel meer onder de schemerzone -achtig oppervlak van Vivarium , als je erover nadenkt, van ideeën over kwaadaardige krachten die ons in een sociaal experiment houden tot een grappige maar huiveringwekkende erkenning dat kinderen, sponsachtig, opgroeien om net hun ouders te worden. Maar ook al grenst het soms aan overvol, Vivarium is vies, sinister, huiveringwekkend en zeer vermakelijk - en absoluut het bekijken waard als je je een beetje, nou ja, gevangen voelt.
Hoe het te bekijken: Vivarium is digitaal te huur of te koop op iTunes , Youtube , Amazone , Vudu , en Google Play .
