Het beroemdste citaat van deze feministe is overal op internet verkocht. Ze heeft nog geen cent gezien.

Tumblr

Wat doe je als je beroemdste quote een internetmeme wordt? Wat als die meme vervolgens wordt gecommercialiseerd en op de markt wordt gebracht door andere mensen, zonder rekening te houden met of bezorgd te zijn over hoe u zich erover zou voelen?

In progressieve kringen is Flavia Dzodan wat bekend is geworden als een intersectionele feministe - een concept dat ze zelf heeft helpen verspreiden. Maar dankzij de opkomst van een van haar citaten als een verzamelmantra voor feminisme, heeft ze haar eigen woorden zien veranderen in een geldautomaat, een die ze niet kan stoppen.

Dani Kelley

'Mijn feminisme zal intersectioneel zijn': wanneer een krachtige strijdkreet een verwaterd cliché wordt

Het idee achter intersectioneel feminisme is dat degenen die zich ermee identificeren zich niet alleen bezighouden met sociale rechtvaardigheid voor vrouwen, maar ook met het pleiten voor alle verschillende gemarginaliseerde identiteiten. Dit omvat het begrijpen hoe sociale vooruitgang voor al deze verschillende groepen elkaar soms kan overlappen, kruisen en zelfs conflicteren.

Het concept van intersectioneel feminisme als een fundamenteel onderdeel van de moderne progressieve politiek is er een die Dzodan zelf heeft gepopulariseerd met een enkel essay uit 2011 in de bekende tegenculturele feministische blog Tiger Beatdown: 'Mijn feminisme zal intersectioneel zijn of het zal onzin zijn.' In het inmiddels beroemde essay ontketent Dzodan haar verontwaardiging over de controversiële gebruik van een racistische uitlating als feministisch statement in een herhaling van de beroemde feministische mars Slutwalk .

Keer op keer gebruikt ze de uitspraak 'mijn feminisme zal intersectioneel zijn of het zal bullshit zijn' als een strijdkreet om op te roepen tot een verandering in de manier waarop feministen denken over kwesties naast gendergelijkheid. Nadat het essay was gepubliceerd, werd de verklaring een beroemde slogan op het internet, een raakpunt voor moderne feministen die zich willen losmaken van de focus van eerdere generaties feminisme, die zich voornamelijk concentreerden op gendergelijkheid en vrouwenrechten.

Het idee is echter niet universeel omarmd, althans niet als een slogan. Veel heb er kritiek op als een middel voor blanke feministen om zich te verschuilen achter een feelgood-mantra in plaats van de ideeën te onderzoeken die inherent zijn aan het originele essay van Dzodan, waarin uitgebreid wordt gesproken over het racisme dat maar al te vaak onbetwist voorbijgaat door feministen die zich voornamelijk richten op het bevorderen van gelijke rechten onder vrouwen.

ik heb medelijden met Flavia Dzodan, want 'mijn feminisme zal intersectioneel zijn of het zal bullshit zijn' komt uit een essay van haar dat een

— tienerrobot (@42Odaryun) 24 maart 2016

echte kritiek op de tekortkomingen van het feminisme en het negeren van de problemen van vrouwen van kleur en het werd als kers op de taart gekozen voor dat citaat

— tienerrobot (@42Odaryun) 24 maart 2016

alsof dat nooit een brutale one-liner zinger was die oprechte woede en betekenis was en kijk waartoe ze is gereduceerd door etsy-feministen

— tienerrobot (@42Odaryun) 24 maart 2016

De commercialisering van een anti-kapitalistische mantra

Een van de thema's van Dzodans oorspronkelijke essay was de manier waarop veel feministen de implicaties van racistisch misbruik onder het kapitalisme negeren. Intersectionaliteit is in het algemeen natuurlijk tegengesteld aan de verheerlijking van het kapitalisme, omdat productie voor winst vaak gelijkheid in de weg staat voor de gemarginaliseerde mensen en culturen wier arbeid vaak die winst oplevert.

Maar in een ongelukkig geval van ironie op het internet, zag Dzodan, die zegt dat ze zichzelf al jaren niet echt een 'publieke' figuur heeft gezien, haar beroemde citaat gecommodificeerd en verkocht op internet - door mensen die haar nooit een deel van hun winsten.

In een Medium-stuk dat dinsdag is gepubliceerd, Dzodan bespreekt de uitputting die ze vaak voelt na jaren van het zien van haar beroemde citaat over intersectionaliteit dat zich door andere mensen heeft toegeëigend, op koopwaar heeft gedrukt en online op de markt heeft gebracht, zelfs terwijl ze worstelde om de eindjes aan elkaar te knopen.

'Deze mensen dachten dat het acceptabel was om te proberen het geld te verdienen dat ik niet eens heb', schreef Dzodan. 'Geen van hen dacht aan mijn materiële omstandigheden en vroeg zich af of dit oké was, of ik genoeg had om rond te komen of dat ik profijt had van mijn werk.'

Dzodan beschreef het vinden van tientallen items te koop die waren gewijd aan het shillen van haar beroemde citaat, alles van kruissteken tot T-shirts:

T-shirt momenteel te koop op Redbubble.

'Het meest flagrante van deze items is waarschijnlijk' deze schattige kleine pin met een blond meisje dat bloemen plukt', schreef Dzodan, die uit Nederland komt en zich identificeert als een gekleurde vrouw. (De Etsy-vermelding voor de pin is inmiddels verwijderd.) 'Soms spellen ze mijn naam niet eens goed.'

Dzodans woede gaat over meer dan schattige Etsy-merchandise - het gaat over culturele toe-eigening

De kwestie van het feit dat haar woorden van haar worden weggenomen en door anderen worden hergebruikt, staat al lang centraal voor Dzodan, evenals voor de progressieve internetgemeenschap in het algemeen. Een terugkerend thema in discussies over intersectionele politiek is de vraag wie profiteert van het werk van vrouwen en gekleurde mensen. In veel gevallen waarin een betaalde verslaggever de citaten of ervaring van iemand anders gebruikt om inhoud te produceren of context aan een nieuwsartikel toe te voegen, vinden veel progressieven, waaronder Dzodan, dat het gebruik kan worden uitbuitend en problematisch .

In 2012 hebben schrijvers en feministen Rhiannon Lucy Cosslett en Holly Baxter kwam onder vuur te liggen voor het opnemen van het citaat 'mijn feminisme zal intersectioneel zijn' in een artikel voor de nieuwe staatsman zonder het op de juiste manier naar Dzodan te sturen. Een deel van het probleem was dat ze de blanke feministe Caitlin Moran verdedigden, die vaak... controversieel geweest voor haar gebrek aan ondersteuning voor intersectorale politiek.

In het verleden heeft Dzodan genomen probleem met journalisten die haar openbare tweets en andere openbaar beschikbare verklaringen citeerden zonder haar om toestemming te vragen, vaak omdat ze vindt dat deze journalisten tot een klasse van 'blanke feministen' behoren wiens slordige werk de stemmen van gekleurde mensen meelift terwijl ze niets doen om ze te verheffen . Na een vurige tirade waarin Dzodan een groep journalisten beschreef als 'gieren' en 'mediahoeren', was Dzodan zelf bekritiseerd door blanke journalisten die beweerden dat ze vrouwonvriendelijk was.

Een feminisme dat succesvolle vrouwen beschaamt door ze hoeren te noemen en vervolgens eist dat ze zich verontschuldigen omdat ze gekwetst zijn, is bullshit.

- MarinaS (@marstrina) 22 februari 2014

Toen, net als nu, leek de kwestie er een te zijn van attributie en commodificatie, en, nou ja, intersectionaliteit. Blanke vrouwen die misschien moeite hebben gehad om hun eigen weg te vinden in de journalistieke wereld, waren boos over wat zij zagen als Dzodan's devaluatie van hun werk. Maar Dzodans woede over het feit dat blanke journalisten zich haar werk toe-eigenden, was een reactie op een veel grotere trend van mensen van kleur die hun woorden en cultuur van zich af kregen.

De diefstal en toe-eigening van werk gemaakt door gekleurde mensen is altijd een probleem geweest, maar tegenwoordig kan dat proces dankzij internet met de snelheid van een retweeten . En met de memeificatie van de popcultuur , weinigen stoppen om na te denken over de vraag of ze moeten betalen voor hun gebruik van de woorden van iemand anders - en wat de impact van hun gebruik zou kunnen zijn op de oorspronkelijke makers.

Het zwarte tienermeisje dat het woord 'fleek' uitvond, bijvoorbeeld, moet er nog van profiteren ; Zwarte Twitter en zwarte internetcultuur in het algemeen hebben de wereld gegeven meme na meme door de constante wijdverbreide toe-eigening van zwart jargon - zelfs terwijl Afrikaans-Amerikaans Vernacular English (AAVE) cultureel gedevalueerd blijft en wordt gebruikt om degenen die het daadwerkelijk spreken te denigreren.

Niets van de winst die werd behaald met de koopwaar die de woorden van Dzodan bevatte, is haar kant op gekomen. Maar even belangrijk voor Dzodan is de manier waarop haar woorden verkeerd zijn toegepast - zoals bij de speld die op onverklaarbare wijze de afbeelding van het schattige blonde meisje draagt.

'Het was bizar om mijn naam in roze letters te zien, die als handelswaar werd verkocht terwijl al mijn werk tegen de commercialisering van feministische ideeën en het misbruik, de toe-eigening en het daaropvolgende gebrek aan krediet van feminisme van kleur was', schreef Dzodan.

Ze vervolgde: 'Het is ironisch dat ik duizenden woorden heb geschreven over het kapitalisme en zijn rol bij het toe-eigenen van emancipatiebewegingen, terwijl ik me tegelijkertijd realiseer dat iemand een koffiemok probeert te verkopen met mijn naam erop.'

Is het nuttig om iemands boodschap te verspreiden, zelfs als je ze er niet voor betaalt?

Dzodan heeft gezegd dat ze stopte met deelname aan het openbare leven vanwege constante bedreigingen en intimidatie - de ongelukkige status-quo voor feministen op internet - maar onlangs is ze teruggekeerd naar haar oude Tumblr en begon een nieuwe Medium account, en betreedt opnieuw de publieke sfeer na een afwezigheid van twee jaar.

In de tussentijd - hoewel, zoals ze opmerkte, 'ik niet de geloofsbrieven, de institutionele steun van een organisatie of zelfs het brede publiek heb dat mij als auteur zou valideren' - heeft haar werk een grotere cultuur beïnvloed in de mate dat andere mensen profiteren er nu van.

Maar het is moeilijk om in zo'n geval de grens tussen 'publiek figuur' en 'privé' te trekken. Dat is vooral het geval als je een journalist bent die geneigd is om over de complicatie van een verhaal te schrijven, een verhaal dat Dzodan moet citeren om het effectief te bespreken.

De nieuwsartikelen van andere mensen zullen net zo min eten op de tafel van Dzodan zetten als de Etsy-shops van andere mensen met haar woorden op hun merchandise. Maar het is mogelijk dat het vertellen van het verhaal van Dzodan - wat voorstanders van sociale rechtvaardigheid vaak 'signaalversterking' noemen - haar stem zou kunnen verheffen boven die van de velen die ervan proberen te profiteren.

Theoretisch zou deze signaalversterking op zijn beurt winstgevende erkenning voor Dzodan kunnen genereren. Maar nogmaals, het is ook wat leidde tot de intimidatie die Dzodan aanvankelijk voor het grootste deel van twee jaar van internet dreef. Voor elke journalist (inclusief deze) die probeert te rapporteren over intersectionele kwesties, evenals over het remixen van cultuur op internet, is het lastig.

Van haar kant, Dzodan is er nog steeds niet van overtuigd dat een van deze processen allesbehalve uitbuitend is voor haar en andere gekleurde vrouwen wiens woorden over het web worden verspreid:

[Meerdere mensen op dit internet hier dachten dat de woorden die ik daar plaatste, vechtend tegen precies deze noties [van kapitalistische toe-eigening], een eerlijk spel waren om te proberen geld te verdienen, terwijl ze geen enkele bijzaak sparen voor de realiteit van de vrouw die schreef die woorden. ... Ik schreef over feminisme en ik kreeg niet eens het waardeloze t-shirt.