The Leftovers, Aflevering 4: Wie heeft het kindje Jezus gestolen?
'Ik probeer je alleen te waarschuwen / Je zou er goed aan doen ga verder / Nee dat zal niet urt me geen / 'c want ik ben niet degene.'
Dit zijn de teksten waarmee aflevering vier van begon De restjes . Terwijl de Black Keys op de achtergrond speelden, keken we naar handen gekleed in blauwe handschoenen die methodisch babypoppen bouwden. De beelden van deze speelgoederen die massaal werden geproduceerd, zetten de toon voor de hele show: onstoffelijke hoofden die rond een roestig wiel reden, glazig blauwe ogen die in levenloze kassen werden geprikt, terwijl de woorden 'I'm not the one' keer op keer herhaald werden nog een keer.
De poppen werden vervolgens aangekleed en in hun dozen gestopt met het woord Aforda - zoals alle in massa geproduceerde goederen, kan ook dit goedkoop van jou zijn! We zagen het speelgoed in de schappen van een supermarkt staan toen een vrouw binnenkwam en er een kocht, met de woorden 'It's a Boy!' gepleisterd op de Aforda doos. Ze nam hem mee naar huis, kleedde hem uit, wikkelde hem in een gouden gewaad en legde hem in een kribbe. Dit was geen in massa geproduceerde baby - dit was Jezus, zachtmoedig en zachtaardig, geprezen door de magiërs die voor hem knielden als de rechtmatige Koning van de Wereld.
De camera opende zich voor een brede opname van de kribbe en liet snel achter elkaar een aantal dagen zien. Op een dag stonden leden van de Guilty Remnant voor het toneel te roken; weer een besneeuwde dag, een pruikloze kerstman haastte zich langs op weg van of naar zijn stint in het winkelcentrum. Trots stond hoog boven de kerststal een Amerikaanse vlag. De camera begon in te zoomen op de kribbe en we realiseerden ons dat er iets mis was: het kindje Jezus ontbrak op zijn rustplaats. De enige echte baby Jezus. Het onvervangbare kindje Jezus.
Behalve - Ik ben niet degene, nee ik ben niet degene - was dat de echte baby Jezus?
Zoals de openingsscène in de poppenfabriek ons liet zien, worden baby Jezus' tegenwoordig massaal geproduceerd. Hoe kunnen we ooit vinden? degene tussen de velen? De historische onder de herzieningen? Hoe kunnen we weten wie Heer is als er een oneindige hoeveelheid witte, blauwogige speeltjes strijden om onze aanbidding?
Dit is de vraag die aflevering vier stelde, en, zoals veel van de meest fundamentele vragen van de show, is het diep apocalyptisch.
B.J. en de A.C.
Op een basisniveau, het Nieuwe Testament Boek der Openbaringen is een versluierde kritiek op de heersende autoriteit. Het is geschreven in een tijd waarin christelijke gemeenschappen onder hevige vervolging begonnen te komen vanwege hun onpatriottische geloof Jezus is de Heer . Natuurlijk, in de eerste eeuw, toen iemand zei: 'Jezus is Heer', zei ze eigenlijk 'Caesar is geen Heer'. In tegenstelling tot sommige ahistorische theologieën, was het vroege christendom door en door een politieke kracht waarmee rekening moest worden gehouden - wat zeker verklaart dat gelovigen in leeuwenkuilen werden geworpen. Maar als het vroege christendom politiek was, was het niet politiek zoals religieus rechts tegenwoordig is, door regels voor te schrijven die aardse leiders moeten volgen. Het vroege christendom was politiek in die zin dat het de heersende machten van zijn tijd bekritiseerde en voorspelde dat op een dag - misschien binnenkort - de rechtmatige koning van de wereld die valse machten zou omverwerpen en zijn heerschappij op aarde als in de hemel zou herstellen.
'Nee, het zal me geen pijn doen, want ik ben niet degene'
De Boek der Openbaringen , is dan een fantasierijke verkenning van wat er gebeurt als God en Rome botsen, wanneer de rechtmatige heerser van deze wereld het opneemt tegen de bedrieger. Hoewel deze strijd in de hele tekst van het Nieuwe Testament volop zichtbaar is, schreef Johannes de mysticus (van wie veel geleerden geloven dat hij Openbaring ) brengt het tot een climax in de epische strijd tussen Jezus en de Antichrist. Volgens Johannes zal de Antichrist de meest bedrieglijke valse messias zijn die de wereld ooit heeft gezien.
Interessant genoeg is de titel van aflevering vier 'B.J. en de AC' Het lijkt me vrij duidelijk dat dit afkortingen zijn voor 'Baby Jezus en de Antichrist'. De term 'Antichrist' betekent, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, eigenlijk niet 'tegen Christus'. Het Griekse voorvoegsel kan ook 'in plaats van' betekenen - de valse messias is degene die komt in plaats van de echte Christus. De openingsscène stelt vast dat het kindje Jezus ontbreekt ... en moet worden vervangen. Een baby moet in zijn plaats in de kribbe worden gelegd. Het is tenslotte kerst. Mapleton kan geen goddeloze geboorte hebben. Er zijn al genoeg mensen uit het zicht verdwenen - ze kunnen niet hebben dat Jezus ook wordt weggevoerd.
Wat dan te doen met het kindje Jezus?
Hem vervangen?
Dus de ingebakerde baby is weg. Wat gaat politiechef Kevin (Justin Theroux) eraan doen? Nou, als het aan hem lag, niets. Aan het begin van de aflevering kon het Kevin niet schelen dat Bethlehem zijn beroemdste personage miste: 'Moet het me iets schelen?' vroeg hij aan Dennis, toen hij op de hoogte werd gebracht van de diefstal. Maar blijkbaar wordt hij geacht zich druk te maken over de diefstal, als burgemeesterLucy Warburton (Amanda Warren)hem geïnformeerd. Het enige wat je hoeft te doen, zei ze tegen Kevin, is naar de supermarkt rennen en een vervangend exemplaar kopen. Maar Kevin was er niet zo happig op om gewoon een nieuwe baby in de kribbe te leggen. Als zijn dochter, Jill (Margaret Qualley), vertelde hem eerder die dag, dat het kopen van een nieuwe pop om in de plaats van de oude te laten vallen, vals zou zijn: 'Je kunt niet zomaar een nieuwe krijgen. Het is heilig.'
Of de woorden van zijn dochter hem overtuigden of dat hij terecht van gedachten veranderde, om de een of andere reden duwde Kevin zich terug tegen zijn meerdere (wat we inmiddels van hun relatie gewend zijn). 'Oh, in godsnaam,' antwoordde Lucy, 'het is niet de... stroom baby Jezus.' Is het niet? Haar bevelen waren eenvoudig: ga een nieuw lichaam kopen, kleed hem uit en maak hem ruw. Interessant genoeg klonk die taal minder alsof het een kribbe beschreef en meer als een kruisigingsscène. Welke historische versie is de echte Jezus: het zachte kind dat werd aanbeden, of de oproerkraaier die de marteldood stierf?
Paul Schiraldi / HBO
Oh, en zorg ervoor dat je een witte pop krijgt, zei de burgemeester tegen hem. ('Natuurlijk die verdomde blanke!' schreeuwde ze in haar telefoon naar Marlene.) Het feit dat de burgemeester een zwarte vrouw was, maakte de ironie van dit bevel alleen maar groter. Was dit detail ook een kritiek op de fascinatie van onze cultuur voor massaal op de markt gebrachte Jezussen? Een witte Jezus is natuurlijk niet historisch; evenmin is een Amerikaanse Jezus (denk aan de Amerikaanse vlag die in de openingsreeks over de Geboorte van Christus wappert). En toch is een pro-Amerikaanse, witte Jezus gewikkeld in prachtige gouden stof precies het soort Messias dat soms zijn hoofd opsteekt in onze meest schelle politieke discussies. Zijn de schrijvers van? De restjes het populaire Amerikaanse christendom met deze details bekritiseren?
Aforda was de merknaam van Mapletons kindje Jezus, wat me beelden deed denken aan megakerken en met goud ingelegde altaren, waarvan sommige gebouwd zijn in de armste steden van ons land. 'Altijd geef God je geld ,' prediken de meesterbreinen achter deze vuurwerk , 'En de sluizen van de hemel zullen opengaan, en regenbuien rijkdom zal op je neerregenen.'
En toch, ondanks het feit dat dit 'Gezondheid en Rijkdom' evangelie massaal op de markt wordt gebracht en gebrandmerkt als de leer van Christus, in de Boek der Openbaringen , ontdekken we eigenlijk dat de antichrist degene is die de belofte van rijkdom ventileert. Dit is niet verwonderlijk: rijkdom en macht gaan hand in hand in rijken, en kritiek leveren op het misbruik van het ene is kritiek hebben op het misbruik van het andere. Maar om de een of andere reden zijn veel van onze luidste en rijkste christelijke bedienaren schijnbaar de apocalyptische waarschuwing tegen de mammon vergeten.
Kevin negeert de bevelen van zijn baas en gaat op reis om de vermiste Jezus te vinden. Een vervanger is niet voldoende - hij gaat het lichaam vinden dat is gestolen.
Hem kruisigen?
'Heilig' was inderdaad een vreemd woord voor Jill om te gebruiken als reden waarom haar vader de gestolen Jezus niet zou vervangen door een nep. Zij was tenslotte de boosdoener achter de ontvoering. Slechts een paar scènes nadat ze haar vader had aangespoord om een onderzoek naar de vermiste pop te openen, zagen we haar een joint voor de mond van de pop houden terwijl een vriend een foto nam. Het karakter van Jill lijkt echt alle kanten op. Zoals veel tieners die met verdriet te maken hebben, lijkt Jill niet te weten wat ze wil, en belangrijker nog, waarom het is dat ze het wil. Waarom wilde ze bijvoorbeeld dat haar vader het kindje Jezus zocht terwijl ze hem al die tijd had? Wat waren haar bedoelingen? Daarentegen leek Aimee (Emily Meade) gereserveerder in deze aflevering, met name in deze scène, die ik de schijnkruisiging noem.
'Je krijgt niet zomaar een nieuwe. het is heilig.'
Het was nacht. Er waren daar ongeveer een dozijn middelbare scholieren, waaronder de hete, gekke tweeling (Max en Charlier Carver). Een van de tweeling vertelde Jill dat haar vader weet dat zij degene is die Jezus heeft gestolen, zoals ze eerder die dag ontdekten toen hij hen onofficieel aan de kant zette. De baby werd spottend geprezen als 'Zoon van God', 'Lam van God, 'Koning der Koningen' - inderdaad, een drie-enige zegening. Een van de jongeren trok toen zijn broek omlaag om een geschenk aan de onschuldige baby aan te bieden: 'Omdat onze gewaardeerde gast onterecht door de Romeinen is gekruisigd, schenk ik hem een Romeinse soldatenhelm.' Vervolgens hurkte hij over de baby en legde zijn scrotum op zijn hoofd. 'Haal je ballen van de Zoon van God,' protesteerde Aimee.
Jill had toen een idee: ze moest de baby een oude waterbegrafenis geven, hem in vuur en vlam aansteken en hem naar zee laten drijven. Voordat ze hem op het water lieten drijven - dat zeker een ondertoon had van de geboorte van Mozes, een andere profetische verlossing - zalfden ze hem met benzine. Jill pakte een Nerf-pistool, dat op dat moment het perfecte hulpmiddel was om haar mee te taggen: het benadrukte hoe absurd jeugdig ze was. Haar schuimpijl werd in brand gestoken en ze bereidde zich voor om het bewijs van haar misdaad te vernietigen. Terwijl de muziek aanzwol, sneed de camera tot achter Jills rechterschouder, met uitzicht op zowel de vurige pijl als de zwevende baby een paar meter verderop. Na weer een verandering van gedachten, legde Jill haar wapen neer en zei tegen haar vrienden dat ze zichzelf moesten gaan neuken. ('Ga onszelf neuken!' juichten ze en beweerden dat haar oordeel het hunne was.) Terwijl Jill zich bij het vuur warmde, moest ik denken aan Petrus, Jezus' vriend en discipel, die zich na afloop ook warmde bij een vuur hij verraadde zijn Jezus in de nacht van zijn arrestatie.
Vergeet hem?
Hoewel ik niet zeker weet wat Jills beweegredenen precies zijn, lijkt het duidelijk dat ze diep getroffen is door de instorting van haar familie. Nadat ze haar schijnkruisiging heeft verlaten, loopt ze binnen bij haar ouders die een gesprek hebben over echtscheiding. Nou, eigenlijk geen gesprek. Jill's moeder, Laurie (Amy Brenneman) is lid van de Guilty Remnant, en de senior leden moeten zwijgen en alleen schriftelijk communiceren. Of, zoals we vanavond ontdekten, via andere leden van een lagere rang, zoals Meg (Liv Tyler),die haar mede-kettingrokende profeet vergezelde naar het huis van haar man om hem de scheidingspapieren te overhandigen.
0 0 1 16 93 Vox Media 1 1 108 14.0 Normaal 0 false false false EN-US JA X-NONE'Ik denk dat ik gebroken moet blijven'
Deze scène was zonder twijfel de beste uitvoering van de aflevering (en misschien wel een van de beste uitvoeringen van de serie tot nu toe). Terwijl Laurie (verlangend?) naar Kevin staarde, begon Meg het briefje te lezen dat Laurie voor hem had geschreven. 'Je verdient het om naar me te kijken als het wordt gezegd', las Meg voor aan een verwarde Kevin die het gezicht van zijn vrouw zat af te zoeken naar een teken dat haar zelfopgelegde vervoering voorbij was, dat ze naar hem zou terugkeren, dat ze zouden beginnen op te pikken de stukjes van hun gebroken leven samen, als een gezin.
0 0 1 263 1505 Vox Media 12 3 1765 14.0 Normaal 0 false false false EN-US JA X-NONE
We leerden uit de brief dat Kevin er voor Laurie was toen ze hem het meest nodig had, nadat ze gekwetst was door een voormalige partner. We kwamen er ook achter dat Tommy niet de biologische zoon van Kevin was, hoewel hij probeerde hem op te voeden als zijn eigen zoon. Meg las de brief verder met een kalme, vaste stem terwijl Kevin zijn vrouw begon te ondervragen. 'Dit is niet jouw schuld,' las Meg, 'het is niemands schuld,' en Kevin vroeg haar te stoppen met lezen. Ze ging door met haar taak, terwijl Kevin ongeduldiger en hectischer werd en uiteindelijk tegen Meg vloekte dat ze haar mond moest houden. Toen hem een echtscheidingsverzoek werd overhandigd, verwierp hij het voorstel. 'Nee!' hij schreeuwde. 'Ik ben jouw man. We hebben verdomde geloften gedaan. Wil je dat dit voorbij is? Je zegt het verdomme. U zeg het verdomme.'
Paul Schiraldi / HBO
Deze scène was een pijnlijke les in communicatiestoringen. Maar het was ook, verfrissend, een herinnering dat de kern van echtelijke liefde een gelofte van verbintenis is. Terwijl hij Laurie probeerde terug te winnen, werd Kevin niet romantisch over hun eerste date, of hun gepassioneerde seks, of alle goede herinneringen die ze deelden. Hij deed een beroep op hun geloften - en daarmee deconstrueerde hij het hele rijk dat we hebben gebouwd op goedkope, grillige noties van romantiek. Apocalyptische literatuur onttront niet alleen Mammon; het onttroont ook Eros.
Toen Laurie en Kevin hun dochter opmerkten, stokte het gesprek. Jill liep naar de kerstboom, pakte het cadeau dat ze voor haar moeder had ingepakt en gaf het haar voordat ze naar haar kamer ging. Deze korte uitwisseling tussen moeder en dochter was de eerste die ze hadden gehad sinds ze zes maanden geleden was vertrokken. Terwijl zij en Meg terugliepen naar het hoofdkwartier van de GR, opende Laurie het geschenk van haar dochter. Het was een aansteker met de woorden 'Vergeet me niet' erop. Meg drong erop aan dat Laurie het geschenk zou houden, maar Laurie - ongetwijfeld herinnerend aan de GR-regel over het opgeven van bezittingen en gehechtheden aan hun oude leven - dumpte Jills geschenk in een goot en liep zwijgend weg. Wat verklaart deze spanning bij Laurie? Ze houdt duidelijk van haar familie en ze mist ze, zoals we vorige week vernamen toen we haar op de schommel van haar kinderen zagen zitten. Waarom blijft ze zich dan van hen vervreemden, zich van hen wegtrekken?
Laurie probeerde deze week een antwoord te geven. Na 14 oktober was Laurie gebroken. Zoals Meg uitlegde, probeerde ze zichzelf te herstellen in het belang van haar familie, maar faalde uiteindelijk. 'Ik denk dat ik gebroken moet blijven,' las Laurie's brief. 'Misschien zijn we dat allemaal.' Maar haar familie is het niet met haar eens. Denk terug aan het einde van de pilot, toen Kevin op het familieportret sloeg; het frame is misschien verbrijzeld, maar Jill gaat haar uiterste best doen om de stukken weer in elkaar te zetten.
een pro-Amerikaanse, witte Jezus gewikkeld in prachtige gouden stof is precies het soort messias dat zijn hoofd opsteekt in onze meest schelle politieke discussies
Natuurlijk heeft de GR ook bedoelingen met familieportretten. Terwijl de inwoners van Mapleton hun jaarlijkse feestdans vieren, breken leden van de GR hun huizen binnen en verwijderen ze elke foto die ze vinden uit de lijst. Het lijkt erop dat de GR steeds donkerder wordt. Kettingroken in het openbaar is — hoewel nauwelijks ongevaarlijk! — een kleine maatschappelijke klacht; inbraak en diefstal is strafbaar. Max Richter's score voor deze scène was huiveringwekkend; de snaren waren dreigend en terwijl ze stegen, vertoonde de camera een muur met lege fotolijsten.
Wat was de boodschap die de GR wilde sturen met deze profetische actie? Vermoedelijk bevatten de foto's die ze namen afbeeldingen van de overledenen. Als de GR het als hun plicht ziet om Mapleton aan 14 oktober te herinneren, waarom zouden ze dan proberen de herinnering aan die levensveranderende dag uit te wissen? Aan de andere kant vond de GR het misschien niet leuk hoe Mapletonians hun dierbaren herdachten, in vrolijke beelden van knuffelen en binding en spelen en liefhebben. Misschien was de boodschap van de GR dan: Je herinnert je de overledene op de verkeerde manier. Onthoud ze niet als lachende gezichten. Onthoud ze als geesten, als schrappingen uit je leven, als mensen wiens gezichten je niet waard bent om te aanschouwen . De scène deed me in ieder geval denken aan een regel uit G.K. Chesterton: 'Het mooiste van elke foto is de lijst.' Schoonheid zit natuurlijk in het oog van de toeschouwer. Of de Wachter.
Een nieuwe baby krijgen?
We ontdekten in aflevering 4 waarom Holy Wayne (Paterson Joseph) denkt dat Christine (Annie Q) 'speciaal' is - ze is zwanger van zijn kind. Terwijl zij en Tom zaten te wachten tot Wayne zou bellen, kroop een nieuwsgierige man zonder broek naar Christine toe om te vragen: 'Waarom ben je in mijn droom?' De spanning loopt snel op als de man Christine aanvalt. Tom trekt hem weg, maar niet voordat Christine wordt omvergeworpen. De strijd tussen Tom en de naakte vreemdeling (zijn penis op het volledige scherm) was intens en ze werden uiteindelijk uit elkaar getrokken. Toen Christine en Tom weggingen, schreeuwde de man: 'Ik weet wat er in je omgaat.' We weten wat er in haar zit - Wayne's kind. Maar haar aanvaller lijkt iets veel onheilspellender te bedoelen: het kind dat Christine draagt middelen iets voor de algemene mythologie van de serie. In termen van de titel van de aflevering zou de baby de A.C. zijn, de antichrist. Als dat waar is, dan zou dat zeker verklaren waarom een man haar probeerde te vermoorden: hij wil niet dat dat kind geboren wordt. En als zijn cryptische Griekse geschreeuw tegen haar een indicatie is - 'Je begrijpt het!' hij vertelt haar herhaaldelijk - Christine is zich terdege bewust van het belang van haar zwangerschap.
'Ik weet wat er in je omgaat!'
Tom nam Christine mee naar een ziekenhuis om onderzocht te worden, en de onderzoekende arts, bij het zien van de blauwe plekken op Christine's buik, vermoedde dat Tom de verantwoordelijke was. Toen Tom begreep wat er ging gebeuren, zei hij tegen Christine dat ze moest zwijgen over Holy Wayne en vluchtte hij de plaats delict uit. Later die avond zat hij alleen bij een bushalte naar de smiley-telefoon te staren die Wayne hem had gegeven. 'Nu is je kans', zegt hij (bidt?) tegen de profeet terwijl hij hem negeert. 'Wil je dat ik je vertrouw?' hij vraagt. 'Dan moet je me laten weten waarom!' Achter Tom stonden twee rokende Wachters, die zijn lichaam perfect omlijstten met hun witte, sluipende vormen. Een van hen had Tom een in drieën gevouwen brochure gegeven, met op de voorkant de tekst: 'Alles wat belangrijk is aan jou zit erin.' Toen Tom hoorde dat de binnenkant van de brochure blanco was, rolde hij met zijn ogen en zei: 'Slim.'
Deze uitwisseling leek de kritiek op de Amerikaanse religie die in de openingsreeks was gevestigd, te bevorderen. Hoevelen van ons hebben ooit een van die onaangename christelijke traktaten op de voorruit van onze auto of het handvat van een urinoir gevonden? De boodschappen op deze kleine pamfletten zijn bedoeld om bemoedigend te zijn, maar juist om de theologie die ze willen overbrengen, te verminderen. Hoe, vraag je je af, kun je het hele verhaal van het christendom herleiden tot een paar slimme woorden op een op de massamarkt gebracht traktaat? Het antwoord is natuurlijk dat je dat niet kunt. En als je dat probeert, net als wanneer je een blanke, Amerikaanse Jezus probeert na te bootsen, creëer je uiteindelijk een idool van je eigen theologische overpeinzingen. Een massaal op de markt gebracht Kindje Jezus is niet de enkelvoudige Christus. Hij is wat Christine in zich heeft - hij is de antichrist.
Chris Zylka. Paul Schiraldi / HBO
Er gebeurde iets met Tom waardoor hij een hernieuwd gevoel van doelgerichtheid kreeg, en hij ging terug naar het ziekenhuis voor Christine. Hij was blootsvoets en op zijn hoofd was een rode, witte en blauwe roos getekend. 'Het maakt je onzichtbaar zodat de Schepper ons kan vinden,' zei hij tegen Christine terwijl hij een doelwit op haar voorhoofd tekende. Ik ben niet zeker van de volledige betekenis van deze tekening, maar ik kon het niet helpen, maar denk aan de Merkteken van het beest zoals beschreven in het boek Openbaring. (En wat de kritiek op de keizerlijke rijkdom betreft, zou de Mark zeker als zodanig kunnen worden geïnterpreteerd, aangezien het voorkomt in John's Openbaring in het kader van overheidsvoorschriften inzake economische transacties.)
een massaal op de markt gebrachte baby jezus is niet de enkelvoudige christus - hij is antichrist
Het einde van de aflevering was gericht op Kevin en Laurie, hoewel ze gescheiden bleven. Nadat ze klaar was met het stelen van portretten met de GR, liep Laurie in haar eentje naar de goot waarin ze Jills geschenk weggooide. Ze ging op haar knieën zitten en worstelde om de aansteker terug te krijgen. Ze drukte zich verder op het rooster en reikte nog lager naar misschien wel het enige fysieke object dat ze had om haar aan haar vorige leven te herinneren. Haar weggegooid leven. Terwijl Laurie zich wanhopig inspande om de aansteker te grijpen, moedigde ik haar aan. Ik wilde dat ze de aansteker terug zou krijgen. En ik dacht even dat ze zou slagen. Maar, zoals meestal het geval is op De restjes , de hoop van ons en de personages wordt vaak gefrustreerd - Jill's geschenk blijft buiten bereik. Laurie's familie ook.
Ondertussen keerde Kevin, nadat hij de gestolen baby Jezus had teruggevonden - de tweeling zette hem af op zijn veranda - terug naar de oorspronkelijke scène, de geboorte, om Mapleton weer op de goede weg te zetten. Ook zijn plannen worden verijdeld als hij ontdekt dat Mapleton al was hersteld … door pater Matt: 'Ik heb gehoord dat de baby vermist is', zei hij tegen Kevin. 'Ik had een reserve.' De priester wenste Kevin 'Merry Christmas' - de eerste keer dat het de hele aflevering werd gezegd - en Kevin reed het bos in. Hij pakte de witte, blauwogige, goudgewaad baby op zijn passagiersstoel en gooide hem buiten het raam van zijn vrachtwagen, in de bomen en het vuil, en reed toen weg. Het gestolen kind werd teruggevonden en uiteindelijk weggegooid. Kevin's afleveringsboog keerde terug rond: hij gaf geen reet om het kindje Jezus.
Niet de ene
Zoals elke aflevering van De restjes , 'B.J. en de AC' was een thematische goudmijn die wachtte om ontdekt te worden. Maar als ik het ene thema moest kiezen dat boven de rest uittorende, zou ik het vermiste kindje Jezus kiezen. Voor mij was de belangrijkste vraag die de schrijvers deze week stelden: Waar is Jezus? ?Natuurlijk, de echt Het antwoord op deze vraag is dat het kindje Jezus bij Jill en haar vrienden was toen ze hun eigen schijnkruisiging van hem opvoerden. En hoewel het misschien heiligschennend lijkt voor een tiener om Jezus' gezicht te versieren met benzine en zijn testikels, is het de moeite waard om op te merken dat Dat Jezus lijkt veel dichter bij de vermoorde die in de evangeliën wordt gevonden dan welke gesaneerde versie van hem die we zouden kunnen vinden, gehuld in het sierlijke, gouden weefsel van verschillende populaire theologieën die proberen snelle oplossingen te bieden voor het probleem van lijden.
Als De restjes herinnerde ons er deze week aan dat een baby in een kribbe zowel een symbool is van het christendom als kritiek.
