Cuba's staat van dienst op het gebied van mensenrechten is verschrikkelijk, wat je ook van het embargo denkt
Het wrede, belachelijke falen van Amerika's embargo tegen Cuba in combinatie met de vaak kwaadaardige rol die het buitenlands beleid van de VS elders in Latijns-Amerika heeft gespeeld, leidt er soms toe dat critici van het Amerikaanse buitenlands beleid het Cubaanse regime romantiseren. Dat is een vergissing. Ondanks de ernstige tekortkomingen van het embargo, hebben anti-Castro-activisten gelijk als ze zeggen dat het regime een grote schending van de mensenrechten is.
Volgens Freedom House heeft Cuba: de meest restrictieve perscensuur op het westelijk halfrond en is het enige beoordeelde land 'niet gratis' in Amerika. Alle officiële media zijn eigendom van de staat en worden gecontroleerd door de overheid. Dissidente bloggers zijn regelmatig gearresteerd . Volgens Amnesty International worden demonstranten regelmatig gearresteerd en vastgehouden zonder proces . De Stichting voor de Rechten van de Mens in Cuba zegt dat er waren meer dan 6.000 willekeurige detenties van mensenrechtenactivisten in 2013 .
Eenmaal in de gevangenis worden gedetineerden geconfronteerd met zware omstandigheden. 'Gevangenen sliepen vaak op betonnen stapelbedden zonder matras', aldus het mensenrechtenrapport van het ministerie van Buitenlandse Zaken over Cuba , 'met enkele meldingen van meer dan één persoon die een smal stapelbed deelt. Waar beschikbaar waren matrassen dun en vaak besmet met ongedierte en insecten.'
Naast een gebrek aan vrije pers en vrije meningsuiting, werd de Cubaanse regering in de postrevolutionaire decennia berucht vanwege haar vervolging van homoseksuele en lesbische burgers. In de jaren zestig en zeventig waren er wijdverbreide ontslagen en massale opsluiting of institutionalisering (onder het mom van geestelijke gezondheid) van homoseksuele en lesbische Cubanen. De repressie was zo hevig dat Fidel Castro zelf verontschuldigde zich er half voor in 2010. Van 1986 tot 1994 heeft de regering alle hiv-positieve Cubanen met geweld in quarantaine opgesloten .
Ten slotte geeft de Cubaanse regering haar bevolking geen enkele kans om te stemmen bij eerlijke verkiezingen en hun regering mee vorm te geven.
Maar het Amerikaanse beleid ten aanzien van Cuba gaat niet echt over mensenrechten. Hoewel de Cubaanse regering een werkelijk verschrikkelijke staat van dienst heeft op het gebied van mensenrechten, is het moeilijk te beweren dat dat het Amerikaanse beleid ten aanzien van Cuba verklaart. Hoewel Cuba het enige land op het westelijk halfrond is dat door Freedom House als 'niet vrij' wordt beoordeeld, is het niet het enige land ter wereld. De Verenigde Staten onderhouden normale diplomatieke betrekkingen met China en Vietnam, die op vergelijkbare wijze repressieve regimes voeren. En de Verenigde Staten beschouwen niet-vrije staten zoals Saoedi-Arabië, Bahrein en Jordanië als nauwe bondgenoten die niet alleen normale diplomatieke betrekkingen waardig zijn, maar ook diepgaande militaire en veiligheidsbijstand.
Met andere woorden, het Cuba-beleid is veel meer gedreven door de strategie van de Koude Oorlog en de binnenlandse politiek dan door de mensenrechten. Dat is de reden waarom, nu de Koude Oorlog-kwesties achterhaald zijn en de binnenlandse politiek verandert, het Amerikaanse beleid ook zal veranderen - zelfs zonder significante verandering in Cuba's mensenrechtensituatie.
